Voltan ao solpor e comezo a tremer, mentras os riscos avermellados tinguen de saudade o ceo. Nese intre meto o pucho ate os orellas, seica é por iso de quecer a ialma, e aperto forte, mesmo forte, coa vontade de asegurar o onte. Porque por veces perdo o norte, bebedora eu do mar das brúxulas e dos mariñeiros, e aférrome ás verbas do meu caderno que falan de areias e gargalladas. A distancia apégase e expállase coma a tuberculose na terra das meigas, pois son xa raís en demasía para unha nómada de entretempo. Disque “é cuestión de acostumar o corpo, neniña” Pero, se o bater asubía, fala e despois berra, ¿non debería fuxir cara ao mar como aveza o sol, cando fai das illas Cíes o seu berce?
No hay comentarios:
Publicar un comentario