jueves, 29 de abril de 2010

- Creer para ver.
- ¿Cómo soñar para dormir?
- Como cantar...
- Como escribir para vivir.
Cosas de poetas, pensó el del final de la barra.




- Como sentir para vivir.

sábado, 24 de abril de 2010

Partir.

Non pasou tanto tempo dende que milleiros de galegos facían as súas malas e partían coa vontade de achar fortuna procurando a prosperidade tanto económica como social. Galicia ficaba orfa ante o adeus dos seus xovéns, sen ser quen de reter aqueles únicos capaces de mellorar a súa situación. Poucos anos despois o fenómeno invírtese. Galicia pasa a ser destino, abre os brazos a novos viaxeiros que fan de esta terra o seu futuro.
Cun ollar no pasado, sería sinxelo deducir que estes novos cidadáns serían recibidos cun sorriso, cun "ánimo, ti consegues"... rememorando un onte duro e difícil. Aínda así e despois de todo o vivido, as xentes galegas dirínxense a estes como "ladróns de emprego". Falan dende a ignorancia ou dende a ferida aínda aberta?
En lugares como Arxentina ou Cuba, os galego foron axudados, as xentes valoraban o seu traballo e, permitíronlles mesmo o asentamento de plataformas que favoreceron a causa galega. A día de hoxe e a pesares de que Galicia precisa de xovens, de nenos... para facer fronte os altos índices de envellecemento, resistímonos, somos reacios, a emprestarlles a nosa terra a aqueles que naceron lonxe da sorte que nos temos, e que non conseguimos partillar.


"E tês corazons que sufren
longas ausencias mortás,
viudas de vivos e mortos
que ninguén consolará"
Rosalía de Castro.

martes, 6 de abril de 2010

Vigo, a 13 febrero de 2009.


A ti,
Amor intenso, amor sincero. Anhelo, deseo. Culpable de desvelos, diana de pasión. ¿Quién escribe? Mi cuerpo mero canal de la voz del sentir, del querer. A ti te buscan mis latidos; baten, impulsando nuestro encuentro. Te alejas, te pierdo y olvido respirar. Me ahogo, muero... ¿dónde estás? Último aliento. Allí, te veo. Me acerco, te acercas y vuelvo a vivir.
Te amo, digo. Te amo, grito, y vuelvo a abrazarte. Te siento, me sientes y nuestros cuerpos se descubren, adiós secretos... ni Verona, suspiro.
Buscaba, no cesaba de caminar, de correr; hasta que me encontré desnuda en cuerpo y alma. Así te descubrí. Movía un brazo y tú lo atraías hacia tu pecho, cerraba los labios y tú dulcemente sobre ellos encontrabas lecho. Y allí, en el lugar al que nadie había llegado, el que nadie había invadido, encontré tu imagen. Razón de vivir.
Poesía me llamas y poesía me lees. Dices que ningún verso podrá definir tanta belleza, tantas emociones, pues dudas que el léxico pueda llegar a sentir, a amar. Provocas brisas que buscan mi cuello, caricias que recorren mi cuerpo y me dejo caer en tus brazos, me rindo ante ti, amor.
Y si hoy no recibes mis palabras, no temas. Ellas navegan presas del vaivén de las olas, bajo un ritmo que no cesa, como tu voz en cada latido de mi corazón. Como un mar infinito, que se densa fruto de nuestra historia. Como un mar infinito, que ha perdido su final...